Η έρευνα πάνω στις λεγόμενες «πρωτεϊνικές» δίαιτες ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου αιώνα, αν και έγινε ευρύτερα γνωστή στα μέσα μόλις του προηγούμενου αιώνα. Από τους πρωτοπόρους αυτών των ειδικών διαιτών ήταν ο William Banting (1796-1878), ο οποίος έγραψε το βιβλίο "Letter on Corpulence" το 1862, όπου για πρώτη φορά διατυπώθηκε η άποψη πως «τροφές που περιέχουν άμυλο ή σακχαρόζη πρέπει να αποφεύγονται».
Άλλες αντίστοιχες δίαιτες είναι :
- Η Δίαιτα της "Παλαιολιθικής Εποχής" από τον Dr Richard Mackarness (1958)
- Η "Δίαιτα του Εσκιμώου" από τον Dr. Blake Donaldson (1960)
- "Δίαιτα των επελεγμένων υδατανθράκων" από την Elaine Gottschall (1994)
- "Δίαιτα για τους εθισμένους στους υδατάνθρακες" από τους Richard F. and Rachael F. Heller (1991)
- Δίαιτα "Protein Power Plan" των Michael και Mary Eades (1995)
- ''Η Δίαιτα της Ζώνης'' από τον Barry Sears (1996) - μοιάζει με την ''Δίαιτα του Atkins'' (από τις πλέον γνωστές πρωτεϊνικές δίαιτες αλλά και ιδιαίτερα ακραία) με μόνη διαφορά ότι περιέχει περισότερους υδατάνθρακες. Αναλυτικά περιλαμβάνει 30% πρωτεΐνη 40% υδατάνθρακες και 30% λιπαρά.
Για να χαρακτηριστεί μια δίαιτα ώς <<πρωτεϊνική>> πρέπει να έχει τουλάχιστον 25% πρωτεΐνη! Η κλασική μεσογειακή διατροφή έχει 15% πρωτεΐνες, 55% υδατάνθρακες και 30% λιπαρά.
Τα άτομα που ακολουθούν αυτή τη δίαιτα πρέπει να αποφεύγουν σχεδόν πλήρως: τα δημητριακά, το ψωμί, τα φρούτα, τα ζυμαρικά το αλκοόλ, τα γλυκά κ.α., τρόφιμα δηλαδή που, τουλάχιστον τα περισσότερα, πρέπει να αποτελούν τη βάση της καθημερινής διατροφής. Αντίθετα, «δικαιούνται» να τρώνε όσο κρέας, τυρί, ψάρια, αυγά, μαλάκια ή άλλες πρωτεϊνικές πηγές θέλουν, χωρίς να τίθενται ποσοτικοί περιορισμοί.